De kermis fungeerde als een reizende tentoonstelling, waar men in de aanwezigheid kon zijn van objecten en dieren uit een vreemde, andere wereld.

 

Een publiekstrekker was het museum met wassen beelden, vaak historische figuren, dat levensechte lichamen presenteerde in het halfduister. Dankzij de nieuwe mogelijkheden van taxidermie kon de bezoeker zich vergapen aan exotische dieren, die al dan niet echt bestonden hadden. Een publiekstrekker was de zogenoemde Japanse Zeemeermin, een fascinerend visachtig wezen met klauwen en het hoofd van een mensaap. Bokalen op sterk water toonden een schaap met twee koppen en andere fabelachtige dieren.

 

Middels de magische lantaarn werden levensloze objecten in beweging gebracht alsof ze uit een andere wereld de onze binnenstapten (de metempsychose-illusie en andere spookverschijningen). In het spiritistisch kabinet werden voorts tafels aan het zweven gebracht en verschenen objecten uit de geestenwereld. In al deze gevallen toonde de kermis objecten die een eigen leven leken te leiden. Ze waren monsterlijk, magisch, bovenzinnelijk en lieten de bezoeker toe de grenzen op te zoeken van wat ze dachten te kennen.

 

In wezen werd ze leven ingeblazen door de showlui die de band met de bezoeker mogelijk maakten: de verzamelaars, verkopers, demonstrateurs en acteurs ter plaatse. Ze maten zich niet zelden een sjamanistisch karakter aan in relatie tot het object in kwestie (de fakirs of goochelaars bijvoorbeeld). 

 

Deze tentoonstelling wekt  die relatie met de toeschouwer opnieuw tot leven.